نقش دکتر شريعتي و آيت الله خميني در خودباوري مردم ايران، نوشته ف.م.سخن

"شريعتي در مقام ايدئولوگ و آيت الله خميني در کسوت رهبري انقلاب اسلامي، شاخص ترين چهره هائي بودند که توفيق آنرا يافتند در نظر و عمل رسوبات سولفاته شده چنين نابهنجاري شخصيتي را با پمپ کردن خودباوري تاريخي و اعاده اعتماد بنفس ملي زدوده و با استخراج از بطن هويت ملي و مذهبي و منابع فرهنگ بومي ايرانيان، شخصيت بهنجار ايراني را بازتوليد نمايند و موجبات باليدن ايشان به هويت مستقلشان در مقابل تمدن غربي را فراهم آورند. شريعتي و خميني با تکيه بر ادبياتي حماسي و شورانگيز توانستند از نسلي که تا پيش از آن در جستجوي غربي شدن از نوک پا تا فرق سر بود پايوراني قوي البنيه در مقابل تمدن غربي بسازند..." (داريوش سجادي؛ مقاله نوبل شوم!)

تابستان پنجاه و هفت؛ تهران. شور و التهابي پنهان در جامعه موج مي زد. هر روز خبري جديد. هر روز رويدادي جديد. هر روز تغييري جديد. دريايي که تا به آن روز آرام و بي موج بود، به ناگاه متلاطم شده بود تا جزيره ثبات و آرامش شاه را در هم بکوبد. موج ها آرام آرام به حرکت در آمده بودند و اندک اندک اوج مي گرفتند. فشار آمريکا بر شاه براي رعايت حقوق بشر در ايران مهمترين تکانه اي بود که موج هاي پي در پي را به حرکت در آورده بود. از لحظه تغيير نخست وزير سيزده ساله در تابستان پنجاه و شش، مردمي که کمتر به سياست و نظام کشور کار داشتند، متوجه شدند که چيزي در سياست کشور لنگ مي زند و مثل هميشه عمل نمي کند. چشم ها به روزنامه ها دوخته شده بود. مذاکرات مجلس شورا داغ داغ بود. نمايندگاني که تا به آن روز، مردم عادي توجهي به حرف و سخنانشان نداشتند، به ناگاه به خروش آمده بودند و به شدت از دستگاه اجرائي کشور انتقاد مي کردند.

حملات کارتر در دوران مبارزات انتخاباتي به نظام ايران، حمله گسترده و بي سابقه مطبوعات خارجي به شاه، مذاکرات سوليوان با شاه و در خواست تغيير در برنامه هاي اقتصادي، هراس شاه از آمريکا و برکناري هويدا بعد از اين مذاکرات، فضاي باز سياسي، بر سر کار آمدن آموزگار و قطع کردن مستمري روحانيون که از بودجه محرمانه نخست وزيري پرداخت مي شد، درگذشت حاج مصطفي خميني و اعلاميه آيت الله خميني به همين مناسبت و حمله شديد به رژيم پهلوي در اين اعلاميه، خشم شاه از مفاد اين اعلاميه و صدور دستور مقابله به مثل و نوشتن مقاله اي اهانت آميز در باره آيت الله خميني، انتشار مقاله ارتجاع سرخ و سياه در دي ماه پنجاه و شش در روزنامه اطلاعات، راه پيمائي عده اي از طلاب در اعتراض به اين مقاله (که در اصل مي توانست به دليل نارضايتي روحانيون از قطع مستمري شان باشد)، حمله شديد و بي دليل به اين راه پيمايي و کشته شدن چند نفر، برگزاري مراسم هفته و چهل و ادامه سرکوب اين اجتماعات و برگزاري پي در پي مراسم عزاداري به مناسبت کشته شدن افراد در عزاداري هاي قبلي، و... حوادث زنجيره اي و به هم پيوسته اي بود که دم به دم بر شتاب ماشين انقلاب مي افزود.

تحولي بي سابقه در مردم ايجاد شده بود؛ صحبت از تحول بود و دگرگوني؛ شور و هيجان جامعه را فراگرفته بود. مردم در خيابان ها بودند، اما اکثريت نمي دانستند براي چه! رفاه نسبي وجود داشت. درآمدها خوب بود. کسي به کار مردم عادي و نشست و برخاست شان کاري نداشت. راديو و تلويزيون و نشريات مختلف مردم را سرگرم مي کردند. انواع و اقسام تفريح وجود داشت. دليل غيرسياسي خاصي نبود که مردم به خاطر آن بخواهند حکومت شاه را سرنگون کنند. شايد اين از نادر انقلاباتي بود که اول مردم به خيابان ها ريختند و بعد به جستجوي دليل ِ به خيابان آمدن برآمدند! سلسله حوادث و کنش هاي حکومت، خود باعث ايجاد دليل و واکنش مردم مي شد اما اين تمام مسئله نبود.

بازار سه چيز در ايران آن روز داغ داغ بود: اعلاميه ها و نوارهاي آيت الله خميني، کتاب هاي دکتر شريعتي، و اخبار راديو بي بي سي. مردم مي خواستند با اين اعلاميه ها و کتاب ها و اخبار بدانند که براي چه مي خواهند انقلاب کنند! مردم مي خواستند براي مسئله اي که بي هيچ دليل خاصي بوجود آمده بود، و هيجان تغيير و نوگرائي به آن شدت مي بخشيد، پاسخي بيابند و اين سه به آنان کمک مي کرد دليلي براي کاري که مي کنند پيدا کنند!

واقعيت اينست که مردم اول اعلاميه هاي آيت الله خميني و کتاب هاي شريعتي را نخواندند تا بعد به خيابان ها بريزند و انقلاب کنند، بلکه اول به خيابان ها ريختند و بعد سراغ اين دو را گرفتند. شاه بزرگترين ظلمي که در حق خود کرد، ممنوع کردن کتاب هاي آيت الله و حتي کتاب هاي کمونيستي بود. اگر مردم يکي دو کتابي را که آيت الله خميني در باره حکومت اسلامي و نظريه ولايت فقيه نوشته بود درست و دقيق مي خواندند شايد هرگز انقلابي به اين شکل به وقوع نمي پيوست.

تابستان پنجاه و هفت، کتابفروشي هاي خيابان شاه آباد پر بود از کتاب هاي دکتر شريعتي با قد و اندازه هاي مختلف و جلد هاي مقوائي رنگي که بدون نام ناشر منتشر مي شد. کتابفروش ها، اوايل کار با ترس و لرز و به صورت زير ميزي و بعد ها به صورت کاملا علني و پشت ويتريني اين کتاب ها را مي فروختند. عنوان ها جذاب و گيرا بود: "فاطمه فاطمه است!" "ابوذر غفاري سوسياليست خدا پرست!" " پدر، مادر، ما متهميم!" دکتري که ذهن حاد و جستجوگرش او را يک لحظه رها نمي کرد و شب و روز مي خواند و سيگار مي کشيد و مي نوشت، دکتري که از پدر بزرگوارش علوم قديمي و ديني را آموخته بود و در فرانسه علم جديد جامعه شناسي و اگزيستانسياليسم سارتر و مارکسيسم مارکس را با تمام وجود جذب کرده بود و با نبوغ ذاتي اش اين ها را با هم ترکيب کرده بود و از يکي به ديگري مي رسيد و همه چيز را با هم متصل و پيوسته مي ديد، دکتري که از اين سه مثلثي ساخته بود که انسان براي رسيدن به اسلام ناب و کشف خويشتن خويش بايد خود را با سه ضلع اين مثلث درگير مي کرد و جهان را با اين جهان بيني جديد به نظاره مي نشست، دکتري که تا پيش از آن فقط در جمع معدودي از جوانان در حسينيه ارشاد سخن مي گفت و سعي مي کرد براي اين عده قليل که در ذهنشان پيش از وقوع تحولات انقلابي، سوال به وجود آمده بود، جواب لازم را فراهم آورد، دکتري که آخوندهاي قشري از دست خودش و نظرياتش به ستوه آمده بودند و او را متهم به وهابي بودن و بهائي بودن مي کردند و استدلالي ترين انتقادشان از او اين بود که چرا کت و شلوار مي پوشد و کراوات مي زند و تا لنگ ظهر مي خوابد و احتمالا نماز صبح نمي خواند، دکتري که اگر شاه او را آزاد مي گذاشت و اين تحولات زنجيره اي پديدار نمي گشت شايد فقط در همان جمع کوچک شناخته شده و محبوب مي بود، آري اين دکتر عزيز و دانشمند، اکنون هزاران هزار خواننده پيدا کرده بود! کتاب هاي او ده هزار ده هزار چاپ و منتشر مي شد و به دست مردم مي رسيد.

مردم کتاب خوان و تحصيلکرده پاسخ اين سوال شان را که چرا دارند انقلاب مي کنند از دکتر مي گرفتند و مردم عامي و کم سواد هم پاسخ همين سوال را از اعلاميه ها و نوار هاي آيت الله خميني که در آن بيان مي کرد که مردم در حکومت شاه چه چيزهايي ندارند و در حکومت اسلامي چه چيزهايي بايد داشته باشند دريافت مي کردند. مردم، زبان اين دو و عمل اين دو را به افکار خود نزديک تر مي يافتند والا بودند کتاب هاي مارکسيستي – لنينيستي که با جلد سفيد و قطع هاي بسيار کوچک و حروف ريز چاپ و منتشر مي شدند و در همان کتابفروشي هاي شاه آباد و جاهاي ديگر به دست عده قليلي مي رسيدند و خوانده مي شدند. بودند تک و توک نشريات زيرزميني، مانند "نويد" حزب توده که به تعداد اندک در دسترس کساني که با زبان اين مکتب آشنا بودند مي رسيدند.

طي تحولات انقلابي ايران، مردم به صورت هاي مختلفي دسته بندي شدند، اما شايد مهمترين دسته بندي ها، دو گروهي است که صاحب نظران سياسي تا کنون کمتر به آن توجه داشته اند و احتمالا اين از معدود دفعاتي است که اين نظر در نوشته اي مطرح مي گردد:

يک گروه اکثريت مردمي بودند که در تظاهرات شرکت مي کردند و پاي بر زمين مي کوبيدند و مرگ بر شاه مي گفتند. اکثريت اينان قشر متوسط و پايين اجتماع بودند که عامل ِ هيجان ِ درگيري ِ نه چندان پر خطر با حکومتي که جبار بودنش اندک اندک و به مرور زمان معلوم مي شد آنان را به خيابان ها کشانده بود؛ شايد اکثريت اين گروه کساني بودند که در کتاب هاي شريعتي دنبال جواب براي پرسش هاي خود بودند. بخصوص قشر جوان، که با گفته هاي شريعتي، با اسلامي کلا ناشناس و جديد و جذاب آشنا مي شد و مانند کوري که به ناگهان بينايي اش را به دست آورده باشد، با هيجان و شگفتي به دنياي اطراف خود و حوادث پيرامون و مذهبش نگاه مي کرد. نقش اين گروه فقط تا لحظه پيروزي انقلاب بود، و بعد از آن بايد به خانه ها باز مي گشتند و زندگي شان را مي کردند و تبديل به ماشين راي مي شدند. اين ها هيچ نقشي در فرداي ايران جديد قرار نبود بازي کنند و حضورشان ابزاري بود براي سرنگوني نظام شاهنشاهي.

اما گروه دوم گروه اقليت، ولي بسيار موثري بودند که نقش "عمل کننده" داشتند. اينها کساني بودند که بايد راه پيمايي ها را سازمان مي دادند، فرمان رهبران روحاني، از بالاي بالا تا پائين پائين را به اجرا در مي آوردند، در زد و خورد ها حضور مي يافتند و مقابله به مثل مي کردند، جسارت لازم براي رفتن به بالاي کاميون هاي ارتشي و گل گذاشتن در داخل لوله اسلحه هاي سربازان را مي داشتند، جرئت مي کردند تا روي سربازان را ببوسند و از آن ها بخواهند که تيراندازي نکنند، کوکتل مولوتف درست مي کردند و به سمت تانکها پرتاب مي کردند، اعلاميه ها را پخش مي کردند و نوارها را تکثير مي کردند و آماده تعقيب و گريز مي بودند، خلاصه آنچه را که به عمل در عرصه انقلاب مربوط بود انجام مي دادند. اينها بايد بچه هاي با دل و چرئت و بزن بهادري مي بودند که از زد و خورد نمي ترسيدند و آماده برخورد با مشکلات بودند. اين گروه بيشتر از بچه هاي کم سواد و اهل درگيري تشکيل مي شدند که شايد بعضا اهل خلافکاري و حتي خلافکاري هاي سنگين نيز بودند اما تحولات انقلابي و برخاستن همان موج ها اينها را به عرصه اي کشانده بود که مي توانستند به زد و خورد ها و درگيري هايشان صورت قانوني و اسلامي و انقلابي بدهند. اينها همان هايي بودند که در آخر کار هم به طور مسلحانه وارد عمل شدند و هميشه در صف اول حضور داشتند. اگر چريک انقلابي تازه از زندان رسته اي به گروهي آموزش اسلحه و مقابله با سربازان را مي داد، اين افراد با کمال اشتياق اين درس ها را فرا مي گرفتند و به سرعت و در عمل به موقع اجرا مي گذاشتند و حتي از شخص چريک هم در مبارزه شهري و تن به تن به دليل تجارب قبلي و سر نترسي که داشتند جلو مي زدند. اينها همان نسلي بودند که بعد ها کميته هاي انقلابي را درست کردند و از صدر تا ذيل کميته ها در اختيار اين بزن بهادران بود. نسلي که يکي از برجسته ترين نمونه هايش اسمال تيغ زن است که اوايل کار به فرماندهي گروه ضربت کميته ها منصوب شد و جناياتي مرتکب شد که از نظر کميت و کيفيت منحصر به فرد است. در چند جلسه اول دادگاهي که اين روزها به منظور بررسي جنايات اين شخص برگزار شده، هر چه جنايات او را بر مي شمردند تمامي نداشت و دادگاه به روزهاي بعد موکول مي شد! اين گروه دوم، يعني گروه بزن بهادر هاي از نوع اسمال تيغ زن و ماشاءالله قصاب، اهل کتاب و مطالعه نبودند و همان هيجان درگيري و به آنش کشيدن بانک ها و خرد کردن ميزها و شيشه ها و پرتاب کردن کوکتل مولوتف ها و کشتن پاسبان هاي بدبخت برايشان کافي بود و بيشتر سراغ اعلاميه ها و نوارهاي آيت الله مي رفتند تا براي کارهايشان لااقل توجيه تئوريک و شرعي داشته باشند! اين گروه بعدها به انحا مختلف اهرم هاي کميته ها و بعدها سپاه و نيروهاي نظامي را به دست گرفتند و ضمن مقاومت جانانه در مقابل صدام و مبارزه تا آخرين نفس با نيروهاي متجاوز، با مردم آن کردند که مي دانيم.

نه شريعتي و نه آيت الله خميني پايوراني قوي البنيه در مقابل تمدن غربي نساختند بلکه مردم به طور خود به خودي در مقابل نظام شاه قرار گرفتند و افکار و انديشه هاي اين دو را بعد از شروع حرکتشان به عنوان راهنماي عمل برگزيدند، و چون شاه تمايل داشت مظاهري از فرهنگ و تمدن غرب را در ايران پياده کند، - که در عمل هر چه که پياده شد کاريکاتوري بود از فرهنگ و تمدن غرب -، او را به عنوان سمبل غرب و هواداري از غرب مورد حمله قرار دادند و خود ِ فرهنگ و تمدن غرب نيز در تضاد با فرهنگ غني اسلامي و ايراني و آنچه که خويشتن خويش ناميده مي شد مورد هجوم کور – و نه آگاهانه – مردم قرار گرفت و شد آنچه که اکنون مي بينيم.

در اين ميان گروه هاي چپ اسلامي و کمونيستي که در اثر حرکت مردم و رهبري روحانيت مجبور به همدلي و اتحاد با آنها بودند، آرام آرام تلاش کردند به گونه اي در رهبري نظام حضور يابند اما روحانيت به هيچ وجه حاضر نبود کوچکترين امتيازي به کسي بدهد و تمام اهرم ها را در دست خود مي خواست. تلاش هاي به ظاهر مسالمت آميز اين گروه ها نتيجه اي نداد و راه مبارزه قهر آميز در پيش گرفتند که بلافاصله توسط لشکر حزب الله سرکوب شدند.

قطب بندي ها اينک کاملا مشخص شده بود و راهپيمايان کتابخواني که به دنبال افکار نوي شريعتي بودند روزنه هاي اميد و تغيير را کلا بسته ديدند. جمله "خدا شاه را بيامرزه" و "نور به قبرش بباره"، کم کم برسر زبان ها افتاد و آرزوي بازگشت به گذشته ورد زبان ها شد. مردم مي خواستند به زندگي سابقشان برگردند اما اين ديگر ممکن نبود. اينان ديگر "پايوران قوي البنيه اي" نبودند که بخواهند در مقابل "تمدن غرب" بايستند. اينان تازه پي بردند که نه رژيم شاه را مي شناختند، نه تمدن غرب را مي شناختند، نه حکومت اسلامي و شخص امام خميني را مي شناختند، نه افکار شريعتي را مي شناختند و نه هيچ چيز ديگري را. هيجاني کور بود که نتيجه اي تلخ و پر مرارت به بار آورده بود.

کمتر کسي مي دانست – و هنوز کمتر کسي مي داند – که دکتر اصلا واسطه ميان خدا و بشر را قبول نداشت. چيزي به نام روحانيت را به عنوان حلقه واسط ميان انسان و خد ا نفي مي کرد. در مقاله گفت و گو با توين بي به اين مسئله به صراحت اشاره کرده بود ولي کسي به اين مسائل در آن دوران حاد اهميت نمي داد. اکنون بحث بر سر مشروعيت خود دکتر بود. انقلاب تنها اثري که داشت نامگذاري خياباني به نام او و انتشار مجموعه آثار و نوارهاي سخنراني او بود. روحانيت حاکم مايل بود اين چند چيز را نيز محو و نابود کند اما با نظر بي تفاوت آيت الله خميني نسبت به شريعتي اين چند چيز براي طرفداران دکتر باقي ماند.

نسل کاباره باکارا تبديل به نسل راهيان کربلا نشد. نسل کاباره باکارا، يا راه خارج در پيش گرفت يا کاباره ها را به خانه هاي خود منتقل کرد و بر سر و سينه کوبيد و حکومت جديد را لعن و نفرين کرد. آن نسلي هم که طرفدار شادي بود، طرفدار رفاه و آسايش و دوستي و مهر و محبت بود، نسلي که او هم به نوعي توسط حکومت، نسل کاباره باکارا و سوسول ناميده مي شد، مبارزه منفي جانانه اي را با عوامل حکومت آغاز کرد. اين نسل تمدن غربي را مي خواست. مظاهر غرب را مي خواست. شايد درست نمي دانست که تمدن غربي چيست؛ شايد تنها به مظاهر سطحي غرب دلخوش بود، اما مبارزه تن به تني را در اين عرصه آغاز کرد، که وسايل رزمي آن در نوع خود بي نظير بود: آستين کوتاه و موي مش کرده و کراوات! و قدم به قدم پيش رفت و پيش رفت و حرف خود را آرام آرام به کرسي نشاند.

آرزوي اين نسل رفتن به غرب و پناه بردن به محيط آرامي بود که تمدن غربي بوجود آورده بود. اين نسل از هر چه مربوط به گذشته و مذهب بود دلزده بود. از شريعتي بد مي گفت و او را عامل سيه روزي مردم مي دانست. در حالي که شريعتي عامل اين گرفتاري ها نبود. حتي شخص آيت الله خميني چنين روزگار سياهي را براي مردمش آرزو نمي کرد.

نسل بزن بهادر سابق اکنون لباس هاي فرم تر و تميز مي پوشيد و نشان و درجه بر سر دوش خود مي زد. اين نسل در همان زماني هم که جوان بود بدون اين درجات و نشان ها مي توانست يک تنه در مقابل تجمعات صد نفري بايستد و با يک عربده همه را متوحش و فراري کند. کاري که هنگام تجمعات فدائيان و مجاهدين شد و گروه هاي ده نفري حزب الله به جان صد نفر مي افتادند و هيچ يک از صد نفر را توان مقابله با آنان نبود! اينان خواسته و ناخواسته در مقابل جوانان قرار گرفتند و مجبور شدند با آستين کوتاه و موي مش کرده و کراوات و نوار موسيقي و ويدئو و ماهواره و هرآنچه که از نظر اينان مظهر غرب و تمدن غرب بود مبارزه کنند! اينان شدند همان کساني که آقاي سجادي به عنوان "پايوران قوي البنيه در مقابل تمدن غرب" نام مي برد.

اين نسل که مي توانست مثل آب خوردن بکشد و کشته شود، مي توانست يک تنه به دل لشکر صدام بزند، مي توانست با لبخند، عمليات انتحاري بکند، مي توانست مثل قدم زدن در شانزه ليزه از روي ميدان هاي مين بگذرد و مرگ را به سخره بگيرد، اکنون بايد با دليلي محکم در مقابل کساني که اين حرف ها سرشان نمي شد بايستد و مبارزه کند. بهترين دليل همانا سرکوب تمدن و مظاهر غربي و دشمنان دين بود. حال همين لشکر حزب الله مي توانست مثل شير به دانشگاه حمله کند و بچه هاي بي گناه را از طبقات بالاي ساختمان به حياط پرتاب کند؛ مي توانست مثل سعيد عسکر سر يک آدم غير مسلح را نشانه بگيرد و با فريادي دهشتناک مثل زورو بر روي موتور 750 بپرد و از معرکه بگريزد؛ مي توانست به سينما ها حمله کند و حتي زن حامله را به خاطر تماشاي فيلمي که در آن مردي زن شده بود از بالاي بالکن به پايين پرتاب کند؛ مي توانست پروانه و داريوش فروهر را تکه تکه کند و مختاري و پوينده را با سيم خفه کند و با چاقو بدرد و به ميرعلائي الکل تزريق کند و با جک ماشين بر سر احمد تفضلي بکوبد و او را به خيال خود به ديار عدم بفرستد؛ حتي مي توانست مثل حاج آقا تفتازاني و حاج آقا آملي، زن دوست و همرزم و همکار سابقش را به راحتي شکنجه و "بالانس" کند و اسلام و کشور اسلامي ساخته ذهن معلولش را با اندازه گيري قطر خيار مصرفي و تهديد به آوردن دکتر براي آزمايش مقعد مثلا نجات دهد. و عجبا عجب که همه اينها را به نام مبارزه با مظاهر فساد و تباهي، مظاهر تمدن غربي، مظاهر ضد اسلامي و ضد ايراني و مظاهر ديگري از اين قبيل انجام دهد.

مجموعه اين کارها باعث اوج گرفتن نفرت ملت شد. جوانان به شريعتي و هرچه مظهر او بود لعنت فرستادند که چنين لقمه اي را براي ملت گرفته است. همان جواناني که به قول بهنود در مقاله آخرش، پدر و مادرانشان را وادار مي کنند که از آنچه کرده اند توبه کنند و پدر و مادر ها هم مي خواهند به نحوي از کاري که کرده اند تبري جويند. اما مقصر شريعتي نبود. مقصر حتي شخص خميني نبود. چنين جهنمي خواست هيچ يک از اينان نبود.

افرادي مانند دکتر سروش در ابتداي کار به عنوان تئوريسين اين بزن بهادر ها وارد عمل شدند و خواستند تا با انقلاب فرهنگي جامعه را پاک و مطهر کنند. افرادي مانند ايشان حاضر شدند براي کوبيدن مارکسيسم و کمونيسم و اعتلاي اسلام انقلابي در کنار کساني مانند آيت الله مصباح بنشينند و با کساني امثال مرحوم احسان طبري و نماينده فدائيان خلق به اصطلاح مناظره کنند.

اما کم کم، وقتي دايره حرف و حديث ها و نظريات جديد، از ظرفيت ذهني بزن بهادر ها فراتر رفت و حرف هاي قبض و بسطي "گنده تر از دهن" زده شد، دو طرف همديگر را بيشتر و بهتر شناختند و به نامتجانس بودن افکار و انديشه هايشان پي بردند. دکتر سروش نيز مانند دکتر شريعتي با احترام از فرهنگ و تمدن غرب سخن گفت و غرب را به دو قسمت مردم غرب در شب و مردم غرب در روز تقسيم کرد و به نيکي از غرب در روز ياد کرد. در اينجا بود که امت حزب الله دکتر سروش را از خود راند و با او آن کردند که مي دانيد.

گروهي از بزن بهادر ها - که جاي افراد تحصيلکرده و با فکر را در ميان خود خالي مي ديدند - با امکانات دولتي و سهميه هاي تعيين شده وارد دانشگاه ها شدند و درس خواندند و حتي به مدارج بالاي علمي رسيدند و برخي از اينان در نقش تئوريسين وارد ميدان شدند و خواستند جاي امثال سروش و شريعتي را پر کنند. نمونه هاي کاري چنين تئوريسين هايي را مي شد مثلا در هفته نامه صبح خواند. وجه مشخص اين تئوريسين هاي تازه به دوران رسيده آن بود که اغلب مواقع با کلمات "قلمبه سلمبه" و مثلا عالمانه مطلب مي نوشتند و از زبان هميشگي خود که مايه هايي از لمپنيزم در آن بود فاصله مي گرفتند. گويي مي خواستند – و هنوز هم مي خواهند – از گذشته لمپنيستي خود به گونه اي تبري جويند. نوشته هاي اينها را زياد نمي شود فهميد چون فقط ظاهري است از کلمات پر طنطنه، که به قصد مرعوب کردن خواننده و عالم نشان دادن نويسنده بر روي کاغذ آمده است. معرفي فرهنگ غرب توسط اين گروه و کوبيدن آن به همان اندازه سطحي است که نوشته هاي پر طمطراق و پر جلال و جبروتشان! در اين گونه معرفي ها به وقت نشان دادن دندان تيز و حمله، مايه لمپنيزم پنهان شده، از زير کلمات فاخر بيرون مي زند و خودنمائي مي کند. اينها اگر اسمي هم از شريعتي ببرند قطعا باعث خراب کردن چهره او خواهد شد. برخي از اين به علم رسيدگان نيز با باز شدن چشمهايشان از گروه بزن بهادر کناره گرفتند و اکثرا به جناح اصلاح طلب پيوستند و در صدد نقد گذشته و نقد بينششان از غرب و تمدن غربي بر آمدند. اينان نيز پايوران قوي البنيه ساخته دست دکتر وآيت الله نشدند و نمي توانستند بشوند.

اما اهرم هاي اجرائي همچنان در دستان گروه بزن بهادر باقي ماند و هر کس که خواست قدمي بر خلاف خواست آنان بردارد با چنگ و دندان آنان مواجه شد. خاتمي نمونه روشني بود از اينکه شخص خارج از سيستم گروه بزن بهادر، حتي در بالاترين مقام اجرائي کشور قادر به انجام هيچ کاري نيست. حتي جرئت نمي تواند بکند به مناسبت جايزه نوبل پيام تبريکي بفرستد.

اصولا گروه بزن بهادر ها را زياد با نظر و تئوري و مذهب و تمدن غرب کاري نيست. درد اينان درد اسلام نيست؛ درد خود است. درد اثبات و تحميل چيزي است که در سر دارند. اگر مي گويند زنده باد اسلام، اسلامي است که در ذهنيت خودشان است نه چيز ديگر. اگر مي گويند مرگ برغرب و تمدن غرب، غربي است که در ذهنيت خودشان است و نه چيز ديگر. اينان با حمله وحشيانه به آيت الله شريعتمداري و وادار کردن او به توبه، با حمله مغول وار به منزل آيت الله منتظري، با پراندن عمامه حجه الاسلام نوري، و با دستگيري و به زندان انداختن عده زيادي روحاني نشان دادند که اسلام را فقط در خودشان خلاصه مي بينند. اينان در سفرهائي که با امکانات دولتي به "غرب جنايتکار" داشتند از آزادي ها و "زيبائي" هاي غرب بهره ها بردند و حظ ها کردند و حتي بالاترين مقامات روحاني شان با تغيير لباس و پوشيدن کت و شلوار، مثلا در هالوين آن کرد که اکثرا مي دانيد. درد اينان مانند شريعتي هرگز درد اسلام و خودشناسي نبود. درد خود بود و قدرتي که در اختيار داشتند. درد اينان مبارزه با غرب و تمدن غرب و فرهنگ غرب نبود؛ درد مبارزه با کساني بود که در مقابلشان به نام غرب و فرهنگ غرب صف کشيده بودند و به انحا مختلف به آنان ضربه مي زدند. نشانه اين افراد قساوت قلب بي نظيرشان بود. قساوت قلبي که به شريعتي و خميني و غرب و شرق کاري نداشت.

ادبيات حماسي و شورانگيز مورد نظر آقاي سجادي که نه از شريعتي بود و نه حتي از شخص آيت الله خميني چنان روزگار مردم را تيره و تار کرد و چنان اميد را در دل جوانان کشت که تاريخ فردا قطعا از ياد آوري آن بر خود خواهد لرزيد. تاريخي که مسلما و بي هيچ ترديدي متعلق به همين مردم زجر کشيده و جوانان برومند اين مرز و بوم خواهد بود.

آلمان