 |
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
||
|
||||||
 |
 |
 |
|
|||
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
||
|
||||||
|
|
|
|
|||
|
advertisement@gooya.com |
|
در روزگاري كه هر روز در آن شاهد انتشار آماري از ترين هاي جهان در هر حرفه و پيشه اي هستيم، و معرفي ثروتمند ترين ها ي جهان و يا شناساندن مشهورترين چهره هاي عالم هنر و وررزش و ... معمول است، كمترمي توان چهره اي شاخص در حرفه ي بي پير ما (روزنامه نگاري) انتخاب كرد تا در طبقه بندي هاي ترين هاي اين حرفه، خواه در يك كشور و يا در كل جهان قرار داد، چرا كه انقدر گشته فزون است كه به گفتن نيايد.
از ابوالقاسم پاينده ، مدير هفته نامه ي صبا ، كه در زمان مرحوم مصدق آنكه تاريخ به نامش سياه پوش است ، نقل است كه روزنامه نگار كسي است كه با هر نوشته ي خود سندي ارائه ميدهد كه بايد جوابگوي آن باشد و در اين حرفه آنچه هست نيش است و نوش وجود ندارد. واين تعريف از حرفه ي رونامه نگاري اگرچه ملاك همگان نيست اما باور گروه بسياري از اهالي قبيله ي بي ياور قلم است كه اگر بر باور اين تعريف رسيده باشيم مي توان از خيل قلم بدستان مطبوعات حتي آنهايي كه نام و نشاني به شهره ي نامداران اين عرصه ندارند ، انتخاب كرد كه ملاك انجام رسالت اين حرفه است نه نام و نشان ، كه امروز بسيارند كه از پي زدبند هاي رايج زمان حتي در اين عرصه هم نام و نشاني يافتند.
از بهترين هاي قبيله ي قلم بدست جهان كه بگذريم ،( كه به باور اين قلم بعد ازآن دو روزنامه نگاري كه افتضاح واترگيت را بر ملا كردند و نيكسون رئيس جمهور وقت آمريكا را با چشم خونبارمجبور به ترك كاخ سفيد كردند ، هنوز مانندشان نيامده و يا لااقل شناسانده نشدند ) در كهنه ديار ما بسيار بودند كه بي شك نا مشان در تاريخ قبيله ي قلم بدستان اين آب و خاك به نيكي ثبت است و در زمره ي بهترين هاهستند كهاز اولين هابايد از همان هم قبيله ي بي نام و نشان ماآقا ميرزا طاهر تبريزي نام برد كه يكصدو پنجاه سال پيش از اين در ديار غربت در استانبول تركيه ، روزنامه اختر را به زبان انگليسي منتشر ميكرد و جنبش تنباكو ، بيش از آنكه مديون ميرزاي شيرازي باشد مديون افشاگري اين روزنامه نگار بي نام نشان است كه قبل از رسيدن هيات كمپاني تالبوت به ايران ، در استانبول با صاحب امتياز تنباكو به مصاحبه نشست و در آن مصاحبه با پرسش هاي دقيق خود
مدير انگليسي كمپاني تالبوت را به تنگنا انداخت تا ماهيت اين قرار داد براي ايرانيان از جمله ميرزاي شيرازي برملا گردد وگر نه روحاني مطهرو پاك اما بي خبر از عالم پولتيك را چه به رمز گشايي از سياست انگليس؟
به حضرت معنا قسم قصد كمرنگ كردن تلاش هيچ صنف و گروهي كه براي استقلال اين كهنه ديار جان بر كف نهادند را ندارم اما وقتي تلاش هم قبيله گانم را در تاريخ اين كهنه ديار تحريف شده مي بينم بر مظلوميت اين قبيله ي بي ياوران قلم ، آب شور اشك بر ديدگانم روان مي شود كه اين چنين بي پروا قلم را به نوشتن وا ميدارم آنچنانكه با خواندن نوشته اي با عنوان بهترين روزنامه نگار، از استاد مسلم واژه و استعاره، مسعود بهنود، دلم ميگيرد و به حال هم قبيله گان بي نام نشانم مي سوزد، هم قبيله گاني كه اگرچه نامي پر آوازه چون نوري زاده ،استادي ديگر از اهالي قلم ، نداشته و ندارند، اما با همت بي مثال خود در
امر اطلاع رساني تا پاي جان رفته اند ، من از بي نام نشان هايي در اين حرفه ي بي پير ميگويم كه در امر اطلاع رساني ، همچون اكبر گنجي ، به حال و روزي گرفتارآمدند كه حتي توصيفش شهامتي مي طلبد كه بي اغراق در صاحب اين قلم نيست ، از بي نام و نشان هايي ميگويم كه با ماندن در اين كوچه بن بست ، به حقايقي از حيف و ميل بيت المال دست مي يابند و با كشف ارقام حيف و ميل شده چون هزينه ي گزاف ساخت مصلاي تهران ، عاقبتشان آن مي شود كه هرگز در تصور، حتي پيش کسوتان اين حرفه نمي كنجد چه رسد به آن نو رسيدگان در مطبوعات كه درمواجهه با اولين سختي دراين عرصه ،رنگ باختند و در رفرمي رذيلانه، به هر چه لاف آن ميزدند پشت كرده وتا بدانجا كه حتي با وجود كم سن وسالي به آخرين درجه از رتبه ي اين حرفه ارتقا يافتند و ...
داوري منصفانه و به دور از حب و بغض و بدون شيفتگي در انتخاب بهترين هاي اين حرفه آنچنان سخت است كه اگرامروز بهترين ها را ،نبايد از ميان دربند شدگان اين حرفه چون اكبر كنجي يا انصافعلي هدايت و يا ديگر در بندشدگان انتخاب كرد و يا حتي نبايد از ميان بي نام و نشان ها جست ، به گمانم بايد از اين انتخاب پرهيزكرد و گذشت بي آنكه حتي ذره اي ا زعلاقه و سپاس ما ، از تلاش و همت نامداراني چون نوري زاده ها و بهنود ها كه در اين راه موي سپيد كرده اند ، كاسته شود ، كه اينان چراغ راه آيندگان اين حرفه ي بي پيرند .
