اين ۵ محارب همان قاتلان مردم در عاشورا هستند؟ آينده

در حالی که دادستانی تهران ديروز در اطلاعيه‌ای اعلام کرد پنج تن از متهمان آشوب‌های روز عاشورا به اتهام «محاربه» محاکمه می‌شوند، با توجه به تعريف محارب در قانون، اميدواری برای برخورد با قاتلان ۷ تن در روز عاشورا که با سلاح سرد و گرم يا روشهای ديگر کشته شده‌اند، ايجاد شده است.

به گزارش خبرنگار «آينده»، طبق اطلاعيه رسمی فرماندهی نيروی انتظامی تهران بزرگ در ۷ دی ماه، کشته‌شدگان عاشورا بر اثر اصابت چاقو، گلوله و يا ساچمه و نيز تصادف و پرتاب از پل کشته شده‌اند و تصاويری هم که از روز درگيری منتشر شده، ‌افرادی مسلح به سلاح گرم و سرد را نشان می‌دهد.

از سوی ديگر طبق تعريف محارب در قانون مجازات اسلامی که در باب هفتم و ماده ۱۸۳ اين قانون به آن اشاره شده، ‌دست به اسلحه بردن (اعم از سرد و گرم) برای محارب بودن قطعاً لازم است و در موارد بعد هم برای محارب شمردن گروه‌ها و جمعيت‌ها، مسلح بودن و يا سلاح و مواد منفجره شرط لازم به شمار می‌رود.

با اين وصف، تنها افرادی که می‌توانند به اتهام محارب مورد محاکمه قرار گيرند که مسلح باشند و در اين زمينه تنها افراد خودسر که با ارتکاب قتل باعث تخريب وجهه نظام شده‌اند و يا افراد مسلح وابسته به گروه‌های تروريستی می‌توانند مصداق اين عنوان مجرمانه قرار گيرند.

طبق اطلاعيه دادستانی، « پرونده پنج نفر از متهمان آشوب های روز عاشورا با صدور کيفرخواست به دادگاه انقلاب اسلامی تهران ارسال شده و اين کيفرخواست ها در پی دستگيری متهمان در آشوب های روز عاشورا ، گزارش مامورين ، تکميل تحقيقات و اقرار صريح متهمان صادر شده است .
اين گزارش حاکيست با ارسال پرونده های ياد شده به دادگاه انقلاب اسلامی تهران ، رسيدگی به جرايم متهمان به زودی با حضور وکلای آنان و نماينده مدعی العموم برگزار می شود.
"عباس جعفری دولت آبادی" دادستان عمومی و انقلاب تهران پيش از اين اعلام کرده بود، اقدامات کسانی که در روز عاشورا اقدام به ارتکاب جرايمی از جمله آتش زدن اموال عمومی کردند از مصاديق محاربه محسوب می شود و قوه قضاييه بر اساس قانون با مجرمان برخورد خواهد کرد. »

گفتنی است متن قانون مجازات اسلامی درتعريف و شيوه اثبات محاربه به شرح زير است:

باب هفتم – محاربه و افساد فی‌الارض

فصل اول- تعاريف

ماده ۱۸۳: هر کس که برای ايجاد رعب و هراس و سلب آزادی و امنيت مردم دست به اسلحه ببرد، محارب و مفسد فی‌الارض می‌باشد.
تبصره ۱: کسی که به روی مردم سلاح بکشد، ولی در اثر ناتوانی موجب هراس هيچ فردی نشود، محارب نيست.
تبصره ۲: اگر کسی سلاح خود را با انگيزه عداوت شخصی به سوی يک يا چند نفر مخصوص بکشد و عمل او جنبه عمومی نداشته باشد، محارب محسوب نمی‌شود.
تبصره ۳: ميان سلاح سرد و گرم فرقی نيست.

ماده ۱۸۴: هر فرد يا گروهی که برای مبارزه با محاربان و از بين بردن فساد در زمين دست به اسلحه بزند، محارب نيستند.

ماده ۱۸۵: سارق مسلح و قطاع الطريق هرگاه با اسلحه امنيت مردم يا جاده را برهم بزند و رعب و وحشت ايجاد کند، محارب است.

ماده ۱۸۶: هرگروه يا جمعيت متشکل که در برابر حکومت اسلامی قيام مسلحانه کند، مادام که مرکزيت آن باقی است، تمام اعضاء و هواداران آن، که موضع آن گروه يا جمعيت يا سازمان را می‌دانند و به نحوی در پيشبرد اهداف آن فعاليت و تلاش مؤثر دارند، محاربند، اگرچه در شاخه نظامی شرکت نداشته باشند.
تبصره: جبهه متحدی که از گروه‌ها و اشخاص مختلف تشکيل شود، در حکم يک واحد است.

ماده ۱۸۷: هر فرد يا گروه که طرح براندازی حکومت اسلامی را بريزد و برای اين منظور اسلحه و مواد منفجره تهيه کند و نيز کسانی که با آگاهی و اختيار امکانات مالی مؤثر و يا وسايل و اسباب کار و سلاح در اختيار آن‌ها بگذارند، محارب و مفسد فی‌الارض می‌باشند.

فصل دوم – راه‌های ثبوت محاربه و افساد فی‌الارض

ماده ۱۸۹: محاربه و افساد فی‌الارض از راه‌های زير ثابت می‌شود:
الف- با يک‌بار اقرار، به شرط آن‌که اقرار کننده، بالغ و عاقل و اقرار او با قصد و اختيار باشد.
ب- با شهادت فقط دو مرد عادل
تبصره ۱: شهادت مردمی که مورد تهاجم محاربان قرار گرفته‌اند، به نفع همديگر پذيرفته نيست.
تبصره ۲: هرگاه عده ای مورد تهاجم محاربان قرار گرفته باشند، شهادت اشخاصی که بگويند به ما آسيبی نرسيده نسبت به ديگارن پذيرفته است.
تبصره ۳: شهادت اشخاصی که مورد تهاجم قرار گرفته‌اند، اگر به منظور اثبات محارب بودن مهاجمين باشد و شکايت شخصی نباشد، پذيرفته است.

فصل سوم – حد محاربه و افساد فی‌الارض

ماده ۱۹۰: حد محاربه و افساد فی‌الارض يکی از چهار چيز است:
۱. قتل ۲. آويختن به دار ۳. اول قطع دست راست و سپس پای چپ ۴. نفی بلد.

ماده ۱۹۱: انتخاب هر يک از اين امور چهارگانه به اختيار قاضی است خواه محارب کسی را کشته يا مجروح کرده يا مال او را گرفته باشد و خواه هيچ‌يک از اين کارها را انجام نداده باشد.

ماده ۱۹۲: حد محاربه و افساد فی‌الارض با عقو صاحب حق ساقط نمی‌شود.

ماده ۱۹۳: محاربی که تبعيد می‌شود بايد تحت مراقبت قرار گيرد و با ديگران معاشرت و مراوده نداشته باشد.

ماده ۱۹۴: مدت تبعيد در هر حال کمتر از يک سال نيست اگر چه بعد از دستگيری توبه نمايد و در صورتی که توبه ننمايد همچنان در تبعيد باقی خواهد ماند.

ماده ۱۹۵: مصلوب کردن مفسد و محارب به صورت زير انجام می‌گردد:
الف- نحوه بستن موجب مرگ او نگردد.
ب- بيش از سه روز بر صليب نماند ولی اگر در اثنای سه روز بميرد می‌توان او را پايين آورد.
ج- اگر بعد از سه روز زنده بماند نبايد او را کشت.

ماده ۱۹۶: بريدن دست راست و پای چپ مفسد و محارب به همان گونه‌ای است که در «حد سرقت» انجام می‌شود.