بهوش باشیم! خطری بزرگ ایران را تهدید می کند، م. چشمه

سه رویداد مهم در عرض هفته گذشته دلالت بر آن دارد که که ماجراجوئی رژیم جمهوری اسلامی در زمینه کسب فن آوری سلاحهای هسته ای ایران را در معرض خطری مهلک و جدی قرار داده است. جمعه گذشته آقای جان کری نامزد ریاست جمهوری آمریکا در دومین مناظره تلویزیونی با آقای بوش در پاسخ به سؤال شهروندی که پرسیده بود اگر ایران به فرایند تولید سلاحهای هسته ای ادامه دهد، آقای کری بعنوان رئیس جمهور چه خواهد کرد، پاسخ داد که: "اگر قرار باشد برخوردی سخت با ایران داشته باشیم، ما برخوردی سخت خواهیم داشت"(بی بی سی. 9 اکتبر) در این مناظره آقای کری همچنین متذکر شد، در حالیکه دولت بوش در باتلاق عراق گیر کرده، ایران به تهدیدی عظیم و فزاینده مبدل شده است(نقل به معنی). چنین برخوردی در یک مناظره مهم و رسمی حکایت از آن دارد که هر دو جناح حاکمیت آمریکا بهیچ وجه دستیابی ملایان را به سلاحهای هسته ای تحمل نخواهند کرد.

سه روز بعد یعنی در تاریخ 11 اکتبر بی بی سی گزارش داد که: " وزرای خارجه اتحادیه اروپا در نشست ماهانه خود به اتفاق گفتند که چشم انداز بدل شدن ایران به یک کشور مجهز به سلاحهای اتمی را، که به گفته آنها باعث بی ثباتی در خاورمیانه خواهد شد، نمی پذیرند و خواستار تلاشهای مشترک دیپلماتیک با روسیه و آمریکا برای رفع این خطر شدند. به گزارش خبرگزاری رویتر، یوشکا فیشر، وزیر خارجه آلمان گفت: «ما بدل شدن ایران به یک قدرت هسته ای را به عنوان یک گزینه خطرناک رد میکنیم.»... این شورا در این قطعنامه بار دیگر از ایران خواست فوراً کلیه فعالیتهای خود در زمینه غنی سازی اورانیوم را متوقف کند."

در همین زمان به گزارش رادیو فردا (11 اکتبر2004) حسن روحانی، دبیر شورای امنیت ملی جمهوری اسلامی، در ملاقات با سرگئی لاورف، وزیر امور خارجه روسیه اظهار داشت که: " جمهوری اسلامی ایران تنها در صورتی به تعهدات بین المللی خود در زمینه های هسته ای پایبند خواهد ماند که اجازه داشته باشد در غنی سازی اورانیم و چرخه کامل ایجاد سوخت هسته ای فعال بماند." چنین اظهاراتی، و اظهارات مشابهی از طرف هاشمی رفسنجانی و خاتمی (نمایندگان باصطلاح جناح دور اندیش رژیم ) در مخالفت صریح با آمریکا و اروپا، همگی بیانگر آنستکه رژیم جمهوری اسلامی ایران در شرایط زمینگیر شدن آمریکا در عراق و بحران بین المللی نفت دست به قمار سیاسی خطرناکی زده است که عاقبت آن میتواند ایران را بورطه فاجعه و حتی نابودی نزدیک کند.

از دو حال خارج نیست. یا اینکه سرکردگان جمهوری اسلامی با ارزیابی از موقعیت آچمز آمریکا در حال حاضر، با زیر پا گذاشتن قرارداد تهران با سه قدرت برتر اروپائی در پائیز گذشته در زمینه امتناع از غنی سازی اورانیوم، قصد آن دارند که با استفاده از برگ برنده تولید سلاحهای هسته ای آمریکا را بپای میز مذاکره کشانده، با دستیابی به یک سازش بزرگ، موقعیت لرزان رژیم خود را تحکیم کنند. و یا اینکه در حالت دوم، رژیم اسلامی بخاطر موقعیت متزلزل خود عزم بر آن کرده است که با دستیابی به سلاح اتمی به خیال خود رژیم جمهوری اسلامی را بیمه کند. فعل و انفعالات درون ایران از جمله کوچکتر شدن پایگاه اجتماعی رژیم، گسترش اختناق و سرکوب، تقویت موقعیت سپاه پاسداران و جناحهای افراطی تر در حاکمیت و شتاب بخشیدن به تولید موشکهای دوربرد، احتمال بدیل دوم را افزایش داده است. بهر حال، در حالت اول نیز در صورت عدم تمایل آمریکا به دادن امتیازات کلیدی به رژیم اسلامی، از جمله در زمینه نادیده گرفتن نقش رژیم در حمایت از تروریزم بین المللی، خصومت با صلح در خاورمیانه و نادیده گرفتن حقوق بشر در ایران، مسلماً آمریکا و ایران، در صورت لجاجت رژیم به ادامه فعالیتهای هسته ای، در مسیر تصادم همه جانبه قرار خواهند گرفت. برخورد آمریکا و جامعه بین المللی با ایران محتملاً با تحریمهای جدی اقتصادی از طریق شورای امنیت سازمان ملل شروع خواهد شد، اما بدون شک در صورت ادامه فعالیتهای هسته ای رژیم، بزودی به عرصه نظامی کشانده خواهد شد. بدلایل چندی از جمله پراکندگی تاسیسات هسته ای ایران و یا عکس العمل های احتمالی رژیم در حمله به اسرائیل و یا بخطر انداختن شاهراههای نفتی، حمله آمریکا و یا اسرائیل نمیتوانند به تاسیسات اتمی ایران محدود شوند. از آنجا که در حال حاضر و تا چند سال آینده نود در صد سرباران ارتش و گارد ملی آمریکا در گیر در صحنه های عراق و افغانستان خواهند بود، در نتیجه در صورت ارتقاء تضاد ایران و آمریکا به عرصه نظامی، محتملترین سناریو حمله هوائی و موشکی گسترده به تاسیسات اتمی، نظامی و اقتصادی ایران برای فلج کردن کامل رژیم خواهد بود. در صورت تحقق این سناریو، محتملاً تجزیه ایران و بویژه جدا کردن مناطق نفت خیز جنوب پرده دوم این نمایش خواهد بود، چرا که بویژه در حال حاضر، لزوم تضمین جریان نفت به بازار جهانی برای دول غربی از هر زمان دیگر بیشتر شده است. واضح است که بازنده اصلی در این میان مردم ایران خواهند بود.

در حالیکه اینروزها مساله اتمی ایران به داغ ترین مساله جهانی تبدیل شده است، اما متاسفانه اپوزیسیون ایران نسبت به خطرات هولناکی که در کمین ایران نشسته اند حساسیت درخوری نشان نمیدهد. اگر حتی احتمال وقوع سناریوی ترسناک فوق ناچیز ارزیابی شود، اما هیچ ایرانی وطن پرست نباید با نادیده گرفتن آن دست روی دست بگذارد. اپوزیسیون مترقی ایران، بویژه در خارج از کشور میبایست همپای محافل و مجامع صلح دوست بین المللی رژیم ایران را در زمینه صرفنظر کردن از تولید سلاحهای هسته ای، و دول غربی را در زمینه اعمال فشار بر جمهوری اسلامی در زمینه رعایت حقوق بشر، تحت فشار قرار دهد. حمله نظامی آمریکا به ایران در شرایط کنونی، بر خلاف تصور عده ای خام اندیش، موجب نجات ایران نخواهد شد، بلکه موجب نابودی ابران خواهد گردید. بهوش باشیم.

21 مهر 1383