رفسنجانى: خودم به دنبال «شخص ديگر» هستم، شرق

گروه سياسى: در حالى كه «ميرحسين موسوى» با وجود همه حرف هايى كه درباره اش زده مى شود، ساكت است و «على اكبر ولايتى» پياپى به خبرنگاران مى گويد كه «هنوز زود است درباره انتخابات رياست جمهورى صحبت كنم»، «اكبر هاشمى رفسنجانى» كه تاكنون به اتخاذ مواضعى نه چندان صريح در عرصه سياست شهره بود، آشكارتر از ديگران سخن مى گويد: «اگر به اين احساس واقعى برسم كه جامعه، شخصيت ها و صاحبنظران فكر كنند كه كار رياست جمهورى را مى توانم انجام دهم و بهترين هستم، براى شركت در انتخابات رياست جمهورى تصميم گيرى خواهم كرد.» اظهارات رفسنجانى كه روز پنجشنبه در مشهد و در حاشيه بهره بردارى از واحد شماره دو دانشگاه علوم اسلامى رضوى بيان شد، تائيدكننده نظرات چهره هاى سياسى نزديك به وى محسوب مى شود. چهره هاى نزديك به رفسنجانى كه شامل برخى اعضاى حزب كارگزاران سازندگى مى شدند، از چند ماه پيش كه زمزمه هايى مبنى بر احتمال نامزدى رفسنجانى در انتخابات رياست جمهورى بهار آينده در محافل سياسى رواج يافت، مى گفتند كه كانديداتورى رفسنجانى تنها در صورت شكل گيرى اجماعى ميان گروه هاى سياسى مختلف و تائيد عالى ترين مقام هاى حكومت ممكن مى شود. اين شرايط براى نامزدى رفسنجانى برخاسته از جايگاه خاصى است كه اين چهره با سابقه در عرصه سياسى ايران به خود اختصاص داده است. او كه همواره كوشيده در ميانه دو اردوگاه چپ و راست جايى براى خود بيابد، تاكنون در كنار منافعى كه اين جايگاه به او بخشيده، هزينه هايى را متحمل شده است. چنانكه در انتخابات مجلس پنجم و نيز تشكيل كابينه دوم خويش تحت فشار محافظه كاران قرار گرفت و ناچار به تامين نظر آنها شد. هر چند نزديكان وى اين وضعيت را تاب نياوردند و با شكل دادن به حزب كارگزاران راه و رويه اى متمايز از راست سنتى را برگزيدند. در انتخابات مجلس ششم نيز روشن نبودن جايگاه رفسنجانى در صحنه سياسى منجر به آن شد كه اصلاح طلبان نام او را در ليست هاى خويش قرار ندهند. «امكان ندارد كه يك كانديدا هم حامى برنامه اصلاحات و هم ضداصلاحات باشد» جمله اى بود كه از سوى چهره هايى نظير «سعيد حجاريان» مطرح مى شد و مخاطب آن، به روشنى تنها هاشمى رفسنجانى بود. در واقع، همان زمان اين امكان وجود داشت كه در صورت اعلام موضع صريح رفسنجانى در قبال دو اردوگاه اصلاح طلبان و محافظه كاران، نام وى در ليست گروه هاى دوم خردادى قرار گيرد اما هاشمى چنين نكرد تا بزرگترين رودررويى جريان هاى چپ و ميانه از زمان استقرار جريان خط امامى در ساختار سياسى جمهورى اسلامى شكل گيرد. جدالى كه هيچ كدام از طرفين در بلندمدت سود چندانى از آن نبردند. در اين حال، به نظر مى رسد كه هاشمى رفسنجانى در آستانه اتخاذ تصميمى از نوع سوم قرار گرفته باشد. او در مشهد به خبرنگاران گفته: «من هنوز ترجيح مى دهم تا كس ديگرى بيايد چرا كه به زعم خود فكر مى كنم آدم هاى قوى تر از من نيز در كشور هستند و وقت هم خيلى داريم، صبر مى كنم تا ببينيم عنصر مقبولى كه هم مردم و هم ما بپسنديم پيدا شود و يا از ميان افرادى كه مطرح هستند مشخص شود كه چه افرادى آمادگى دارند. در حال حاضر در اين مرحله هستم و شرايط فرقى نكرده است. منظور من رسيدن به شرايطى است كه آدم به احساس واقعى برسد كه هم جامعه و هم شخصيت هاى صاحب نظر كشور فكر كنند كه اين كار را مى توانم انجام دهم و يا من بهتر مى توانم انجام دهم.»

چنين اظهاراتى نشانه اى از آن با خود دارد كه هاشمى اين بار نمى خواهد وارد ميدانى شود كه هم با محافظه كاران و هم با اصلاح طلبان درگير شود و در عين حال، از تحقق اهداف خويش نيز باز بماند. از اين روست كه رفسنجانى به صراحت بر ضرورت نوعى اجماع ميان گروه هاى سياسى مختلف و شخصيت ها تاكيد مى كند. اين بدان معناست كه رفسنجانى در انتظار زمانى است كه تحولات سياسى به نقطه اى برسد كه دو جناح محافظه كار و اصلاح طلب در مورد «كانديداى ميانه» به توافق رسيده باشند. اين اتفاق احتمالاً زمانى فرا مى رسد كه تصميم «شخص ديگر» كه رفسنجانى نيز از آن نام برده مشخص شده باشد و آن شخص ديگر، كسى جز ميرحسين موسوى نيست.