تحلیلی کوتاه اندر باب انتخابات فرمایشی، محمدهاشم زماني

این روزها همه چیز رنگ و بوی خوبی دارد، برنامه های عمرانی (دروغین) حکومت یکی پس از دیگری افتتاح می شود. اوضاع سیاسی، اجتماعی عراق با تحلیل های حکومتی از صدا و سیمای تمامیت خواهان مورد نقد و تحلیل حکومت پسند کارشناسان درباری قرار می گیرد. بحران اتمی به عنوان انتظار و غرور ملی قلمداد می شود و پشتیبانی مردم از انرژی هسته ای و بحران آن توسط رئیس انرژی اتمی حکومت با انتخابات ۱۲ فروردین ۵۸ قیاس می شود، کنترل موقت گرانی در اقتصاد بشدت بیمار ایران که به حال مرگ در آمده است را برگ زرینی از افتخارات مجلس هفتم عنوان می کنند و همه این تبلیغات مشکوک و دروغین را در این واپسین روزهائی که به انتخابات نزدیک می شویم، سرعت بخشیده اند.

آیا به راستی می توان به حکومتی که ۲۶ سال بنیان خویش را بر فریب و نیرنگ استوار نموده، آری گفت؟

درست است که شرکت در انتخابات، نوعی تمرین دمکراسی است و تحریم آن، مردم را از حداقل امکانشان در تصمیم گیری باز می دارد، اما انتخاب کاندیداهائی که نه مرام و عقیده شان، نه کارنامه سیاسیشان و نه برنامه هایشان، طبق هیچ معیار صحیح دولت های جهانی نیست و حتی وعده های پرداخت 50 هزار تومان به افراد بالای ۱۸ سال نیز مورد تمسخر مردم واقع می شود را نمی توان انتخابات دانست و شرکت در آن، سنگی بنا نهادن به ساختمان سست و بی پایه استبداد است.

در شرایط کنونی تغییر و تحول بنیادی حکومت پر هزینه و زمان بر است، به رغم همه ادعاها و به کوچه علی چپ زدن های محافظه کاران در قدرت که با کسب حداقل رای، بسیار ضعیف شده اند و در جناح مقابل، اصلاح طلبان نیز قدری ادب و افشا شده اند، لذا با توجه به تمام این دلایل، تحریم انتخابات نیز به مفهوم تحریم قانون اساسی است. اگر بخواهیم با طنز تلخی به مسئله انتخابات نگاه کنیم و با شرکت در انتخابات و در بهترین حالت ممکن از میان بد و بدتر، بد را انتخاب نمائیم و معین به عنوان ریاست جمهوری انتخاب شود و سیکل باطل دوره خاتمی تکرار شود، تنها زمانی کافی در اختیار حکومتگران جهت تجهیز شدن به سلاح های کشتار جمعی فراهم شده است تا با تحمیق بیشتر مردم، بتوانند به بقای ننگین قرون وسطائی خود ادامه دهند.

در این برهه حساس، شرایط برون رفت از این فضای دهشتناک و حساس برای ایران چیست؟ ملت شریف ایران نه دلخوش به دخالت بیگانگان بخصوص از نوع نظامیش می باشد و نه به این حکومتگران که با عقل کل دانستن خود، همه چیز را برای خود و با خود می پسندند و این شیوه باعث از بین رفتن حداقل حیاتی از عقلانیت در سطح عمومی شده است، طوری که حتی بسیاری از روشنفکران در داخل و اپوزیسیون خارج هنوز منطق محاسبه هزینه و فایده را به درستي نميدانند و ایده های خود را حقیقت محض و ابدی و لايتغيير مي دانند.

در هیچ زمانی به اندازه الان، مردم و تحول خواهان مسالمت جو و حتی بخش اندکی از حکومتگران ارزش رای مردم را نمی دانستند و از سوی دیگر افراطیون نیز هرگز تا به این حد از رای ندادن مردم وحشت نداشتند.

بنابر اين پیامد رای دادن و ندادن در هیچ انتخاباتی تا به این حد، همانند این دوره سرنوشت ساز نبوده است، پس شکی نیست که اشتباه گران تمام میشود و این مهم ایجاب می کند که با پدیده انتخابات این دوره، متفاوت با مواقع دیگر فعالتر و هوشیارانه تر مواجه شویم، گرچه در این فرصت اندک به تغییر زیادی نمی توان دل بست.

بنابراین تنها راه برون رفت از این مخمصه دینی که تا آینده ای نه چندان دور باعث متلاشی ایران عزیز خواهد شد، یکصدا شدن تمامی مردم برای تحریم انتخابات حکومتی و تبدیل آن به یک رفراندوم عمومی و گفتن یک نه بزرگ به حکومت دینی است .