نگاهی به نقش زن از دیدگاه اسلام و حاکمیت جمهوری اسلامی، به بهانه انتخابات نهم، سید محمد هاشم زماني

بر اساس اعلامیه جهانی حقوق بشر و میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی که جمهوری اسلامی ایران، نیز ملزم به اجرای آن است، هیچکس را نمی توان صرفا" به دلیل جنسیت از هیچیک از حقوق مدنی و سیاسی، محروم کرد.
اساسا" در همه عرصه های اجتماعی در ایران، تبعیض هائی علیه زنان وجود دارد، به بیانی جز تبعیض شاهد چیزی نیستیم، این تبعیض ها منشا" گرفته از تعالیم اسلام و قوانین موجود در کشور، اعم از قانون اساسی، قانون مدنی و . . . می باشند. اولین تبعیض در مورد زنان، داشتن حجاب و محصور کردن آنها در یک چهارچوب خاص است، به طوریکه این تبعیض باعث جدا شدن زن از جامعه و ورود آنها به حرمسرا شده است. مدرنیزه شده دنیای امروز نیز هیچگونه تغییری در تفکرات دینی ایجاد نکرده است، به طوریکه لیموزین جای حرمسرا را گرفته است، در اصل ابزار مدرنیزه شده ولی افکار که نشات گرفته از 14 قرن پیش است، هم چنان خشک و متصلب باقی مانده است. این قوانین زن را در جامعه در حد یک ابزار برای مرد و امیال ها و هوسهای او پائین می آورد، چنانکه این جنون فکری در ذهن نماینده مجلس شورای حاکمیت اقتدار و استکبار(رفعت بیات) نیز وجود دارد، او معتقد است زنان آفریده شده اند تا مردان در کنار آنها آرامش یابند (گفته قرآن). به این منظور مولتی زن را برای مردها مجاز میشمارد و به زنها هم توصیه می کند که از این امر استقبال کنند. آیا تبعیضی بالاتر از این که زنان خود را پائینتر از برادران و شوهرانشان بپندارند؟
بنابراین با طرز تفکر عصر جهالت، قوانین نویسان قانون اساسی جمهوری اسلامی حتی برای نوشتن این قوانین از واژگان عربی همانند کلمه رجال، در اصل 115 قانون اساسی استفاده می کنند. حال چگونه زنان می توانند ثابت کنند که رجال به معنای مردان نیست، خیلی از مواقع زنان فهیم ما، بجای درخواست حذف این بند، متاسفانه در این واژه (رجل) ایجاد شبهه می کنند.
اگر در قانون اساسی هم مواردی در خصوص حقوق برابر آموزشی و بهداشتی و تحصیلی وجود داشته باشد، در قوانین مدنی نقض می شود، یعنی قوانین متعدد همدیگر را نقض غرض می کنند. این نقض کردن متقاطع قوانین جمهوری اسلامی که بر گرفته از اسلام و تعالیم آن می باشد، در حقیقت نیمی از جمعیت ایران را در حد یک پرستار و یک مادر و یک خدمتکار تمام عیار برای مرد پائین می آورد. البته نباید منکر شد که مادر یک کلمه مقدس است و زن باید مادری فداکار باشد و مرد هم باید پدری فداکار تعریف شود، چون فرزندان به هر دوی آنها تعلق دارند، چرا همیشه یک روی سکه دیده می شود؟
تا وقتی این مشکلات قانونی وجود دارد نمی توان مسائل زنان را در جامعه تسری داد، و گفت چرا زنان در ادارات و یا حتی خیابانها محدودیتهائی دارند. تا وقتی که در قوانین دینی مسئله پرستاری زن مطرح می شود و در مقابل مرد را رئیس خانواده و در دست دارنده اقتصاد خانواده می دانند و ریاست خانه را به مرد می سپارند، چوب تبعیض بر سر زن وارد شده و ناخودآگاه در مقام جنس دوم قرار می گیرد.
به هر حال قوانین دینی در ایران، بازتاب زندگی اجتماعی افراد هستند. در زمان شکل گیری قوانین موضوعه و قانون اساسی بر اساس دین، مردان ریاست خانواده را داشتند و بر مبنای همین تصویری که در جامعه وجود داشته و دارد، قوانین شکل گرفته اند. بنابراین، تغییر تصویر زنان در جامعه و با ورود بیش از 60 درصد دختران در دانشگاهها، و افزایش تعداد زنان، مواد قانون اساسی باید عوض شده و بر اساس اعلامیه جهانی حقوق بشر و میثاق بین المللی حقوق سیاسی و مدنی نوشته شود.
با توجه به شناخت زنان جامعه ایران از خود و نقش خود، مطمئنا این امر دور از دسترس نیست. چون زنان شجاع ایران با طی دوره های مختلفی اکنون به حقوق خود کاملا" واقف هستند ، این مسئله با گذشتن از دورانهای سختی برای آنها بدست آمده است.
دوره اول، عدم آگاهی : این دوره مربوط به 30 الی 40 سال پیش که مادران ما زن خوب را کسی می دانستند که بدون اجازه شوهرش، از خانه هم بیرون نرود.
دوره دوم، دستیابی به آگاهی : این دوره که حدودا" در دهه گذشته ایجاد شده است و زنان به این نتیجه رسیده اند که از حقوق مساوی با مردان برخوردارند. این دوره تقریبا" در حال پایان یافتن است.
دوره سوم، کارآمدی : این دوره که در حال آغاز است، به اعتقاد بسیاری از صاحب نظران و روشنفکران، باید اتحاد زنان برای رفع تبعیض شکل گیرد و این مستلزم تغییر قوانین است ، و شک نیست که اینکار باید انجام گیرد.
خیلی از مواقع حضور زنان در قدرت، از طرف جمهوری اسلامی به عنوان رفع تبعیض از زنان قلمداد می شود. هشدار از این تبلیغات مسموم، که مبادا هدفهای اصلی که رفع موانع و تبعیضها از طریق تغییر قانون اساسی است، فراموش شود و با دیدگاههای سطحی، گم شود. بنابراین لازم است تشکلهای قوی در این باره ایجاد شود، زیرا آنقدر دیدگاههای ارتجاعی در باره مسائل زنان وجود دارد، که مانع اقدامات موثر و اساسی می شود.
بنابراین طرح عدالت جنسیتی، بهترین رویکردی است که تمام زنان شجاع ایران، باید بدون کم و کاست آنرا مطالبه کنند، و آن نیز بدست نمی آید، مگر از طریق مبارزات صحیح و درست در غالب تشکلهای قوی.
در قانون اساسی اسلامی، زنان برای ورود به عرصه قدرت، از اقشار مختلف، با محدودیتهای ساختاری، عرفی و هزاران نکته باریکتر از مو، مواجه هستند. در حالیکه مردان، با مشکلاتی از این دست روبرو نیستند. وجود این قوانین و مشکلات اصولا" به دلیل آنست که این تفکر که زنان اساسا" مشکل ساز هستند، همچنان وجود دارد.

در خاتمه باید یادآور شویم که نظام دیکتاتوری اسلامی، اکنون که با بحران مشارکت در پای صندوق انتخابات فرمایشی روبرو بود، کاندیداهائی که از صافی شورای نگهبان منتخب رهبری عبور کرده بودند، وعده های زیادی از قبیل آزادی زندانیان سیاسی و بهبود شرایط اقتصادی، فرهنگی، ایجاد رابطه با آمریکا و . . . میدادند و سعی می کردند مردم را به شرکت در انتخابات تشویق کنند. اما با توجه به متصلب بودن افکار و عقایدشان که نشات گرفته از تفکرات عصر حجر است، هیچ کاری برای جمعیت زنان که 51 درصد جامعه ایران را شکل میدهند، حتی در حد وعده های انتخاباتی نمیکنند. بنابراین زنان باید از حالت حقیقی و جزایر پراکنده خارج شده و مطالبات خود را یک کاسه کنند و با مسالمت یک استراتژی واحد اخذ کنند، چون صلح قلب دمکراسی است و این قلب در سینه زنان می تپد. زنان باید با کنار گذاشتن اختلافات در یک جبهه متحد شوند و تا وقتی احساس نکنند، که نقش سازنده و موثر خواهند داشت، مشارکت خود را بی نتیجه یافته و طبیعتا" از انتخابات نیزچندان استقبال نکردند .