جرس و سانسور سخنان جمعی از بستگان مجاهدین خلق ساکن اشرف، جمعی از بستگان ساکنان اشرف

در مورخ ۲۳ فروردین ۱۳۹۰ نامه ای از طرف جمعی از بستگان مجاهدین خلق ساکن اشرف خطاب به فعالین حقوق بشر۱ به جرس و دیگر سایت های خبری اینترنتی ارسال شد. متاسفانه بر خلاف عرف معمول انتشار نامه ها، جرس دست به انتشار گزینشی این نامه ی کوتاه زد۲ و تنها قسمتهایی را که با خواست های سیاسی گردانندگان جرس هماهنگ بود منتشر نمود. این در حالی است که نامه ی مذکور نامه ای غیر سیاسی بوده و تنها از دیدگاه حقوق بشری نگاشته شده بود. با انتشار گزینشی نامه، بار دیگر از جرس خواسته شد تا جهت اطلاع افکار عمومی از محتویات نامه و جلوگیری از هر گونه سوء استفاده ی سیاسی، آن را بطور کامل منتشر کند، که متاسفانه تا زمان تقریر این نوشته هیچ پاسخی از جرس دریافت نگردید. لذا نویسندگان نامه ناگزیرند این موضوع را با افکار عمومی در میان بگذارند. خوانندگان این سطور می توانند با مراجعه به گزارش جرس و اصل نامه که لینکهای آنها پیوست می باشد ، خود در این مورد به قضاوت بنشینند.

در صورت چاپ کامل نامه توهماتی از جنس آنچه از این سو و آن سو شنیده شد ، در ذهن خوانندگان ایجاد نمی شد. متاسفانه چاپ گزینشی این نامه واکنشهایی را برانگیخت که بر درد و رنج خانواده های مجاهدین افزود. خانواده هایی که تنها برای جلوگیری از کشتار عزیزانشان از فعالین حقوق بشر کمک خواسته اند. نویسندگان نامه بدون هر گونه پیش داوری، نامه را جهت انتشار تحت اختیارجرس قرار داده بودند، اما به نوعی سخنان مادران رنج کشیده هم شامل سانسور رسانه ای گشت. اگر این ادعا نادرست بود، انتظار می رفت پس از درخواست مجدد برای انتشار متن کامل نامه، پاسخی دریافت می شد.

اگر جرس نامه را چاپ نمی کرد و یا اینکه شورای سر دبیری جرس به اندازه کافی به حساسیت موضوع واقف نبود، ذره ای به آن خرده نمی گرفتیم. اگر جرس به صورت چاپی منتشر می شد و انتشار کامل نامه هزینه ای داشت، باز هم حق را به آنان می دادیم. اگر نمی دانستیم که تمامی مطالب جرس پس از تایید شورای سر دبیری نشریه چاپ می شود ، این اتفاق را نتیجه ی خطای شخصی می پنداشتیم. اگر جرس در بخش "درباره ما"، خود را نشریه ای "مستقل، عدالت خواه، اخلاقی، آزادی خواه، مدافع حقوق بشر، دموکراتیک"۳ معرفی نمی کرد، باز هم سکوت می کردیم. اگر جرس در ایران چاپ می شد و مجبور به خود سانسوری بود و یا اینکه در نامه مطلبی سیاسی بیان شده بود باز هم انتشار گزینشی نامه قابل فهم بود. ولی آنچه که قابل درک نیست امتناع ازچاپ کامل این نامه در فضایی کاملا آزاد و به دور از هر گونه فشار سیاسی است. نامه ای که تنها باز گو کننده ستمی است که بر خانواده های مجاهدین اشرف رفته است. سؤال این است، در این نامه چه بود که شورای سردبیری جرس از انتشار کامل آن امتناع کرد؟
آیا عدم انتشار کامل این نامه، محروم کردن این خانواده ها از اولیه ترین حقوق شان که همان بیان درد و رنجشان می باشد نیست؟ آیا این همان شیوه ای نیست که استبداد دینی در ۳۲ سال گذشته در قبال این خانواده ها در پیش گرفته است. خانواده های مجاهدین همواره قربانی سیاستهای جمهوری اسلامی و سازمان مجاهدین خلق بوده اند. از یکطرف سازمان مجاهدین خلق با اتخاذ سیاست های غلط، همواره جان فرزندانشان را به خطر انداخته است و با بی توجهی به خانواده ها، نه تنها هیچ تلاشی برای ارتباط آنها با خانواده هایشان انجام نداده، بلکه زمینه جدایی عزیزانشان را هم فراهم آورده است. از طرفی دیگر جمهوری اسلامی در طول این دوران هر زمان که توانست آنان را از اولیه ترین حقوقشان محروم کرده است و به آنان اجازه بیان این نقض آشکار حقوق بشر را نیز نداده است. خانواده های مجاهدین همانند خانواده های سایر گروهای سیاسی و حتی در شرایطی به مراتب دشوارتر، همواره در رعب و وحشت حاصل از سرکوب رژیم، دستگیری های بی رویه و اعدام بلا درنگ عزیزانشان بدون وکیل و دادگاه عادلانه بودند. کشتاربی سابقه سال ۶۷ که تقریبا ۹۰ درصد قربانیان آن از مجاهدین بودند، خود شاهد این مدعا است. نگاهی به سنین و اتهامات مجاهدینی که به جرم هواداری، اعدام و یا به حبسهای طویل المدت محکوم شدند به خوبی گویای ظلمی است که بر آنان و خانواده هایشان رفته است. محرومیت خانواده های مجاهدین از دیدار عزیزانشان (چه آنانی که دستگیر و زندانی شدند و چه آنانی که برای رهایی از خطر اعدام و زندان رهسپار دیار غربت گشتند)، محرومیت از تحصیل و اشتغال فرزندانشان، تهدید خانواده هایی که برای اطلاع از شرایط عزیزانشان به دادسرا ها مراجعه میکردند، حبس بی مورد اعضای خانواده، عدم تحویل پیکر عزیزانشان بعد از اعدام و جلوگیری از بر گزاری مراسم سوگواری، همه و همه گویای نقض آشکار حقوق بشر است. آنچه که امروز در ایران شاهد آن هستیم، مسأله تازه ای نیست. سالهاست که خانواده های مجاهدین و دیگر گروه های سیاسی، قربانی نقض حقوق بشر بوده و بسیاری از قربانیان امروز، در خوش بینانه ترین حالت ، نظاره کنندگان دیروز این ماجرا بودند. پس چرا نباید از تجربه دیروز درس گرفت و بدون تبعیض، صدای دادخواهی این خانواده ها را به گوش مردم ایران رساند تا فردا نظاره گر سکوت دیگران در برابر فریاد دادخواهی خانواده های خود نباشید؟

برای "مدافع حقوق بشر" چه فرقی است بین نقض حقوق خانواده های مجاهدین، و سایر خانواده ها؟ فاصله گرفتن گفتار و کردار، همان آفتی است که حکومتی با شعار آزادی را، امروز به یکی از مستبدترین حکومتهای دنیا بدل کرده است. مگر می شود مدافع حقوق بشر بود و حق آزادی بیان را نادیده گرفت؟ اگر امروز مصلحتی موجب سانسور و زایل کردن حق آزادی بیان می شود فردای به قدرت رسیدن، چنین مصالحی صد چندان خواهد شد. مگر نه اینکه جمهوری اسلامی به بهانه حفظ نظام و جلوگیری از به خطر افتادن امنیت ملی و اسلام و مسلمین و مصالحی اینگونه، دست به سانسور می زند و حق آزادی بیان شهروندان را نا دیده می گیرد. با چنین رویکردی چگونه می توان انتظاری غیر از این در فردای به دست گرفتن قدرت داشت. بد نیست حد اقل امروز در فضای آزاد خارج از کشور دست به تمرین دمکراسی بزنیم تا فردا در ایران بار دیگر اسیر دیکتاتوری و استبداد نگردیم. ما از سیاست گزاران جرس می خواهیم تا این رویه نادرست را کنار بگذارند و فضای آزاد رسانه ای را آلوده به مصلحت اندیشی نکنند.

جمعی از بستگان ساکنان اشرف

۱. گویا : نامه جمعی از بستگان پناهندگان اردوگاه اشرف به فعالين حقوق بشر
http://news.gooya.com/politics/archives/2011/04/120477.php

۲. جرس : نامه جمعی از بستگان پناهندگان اردوگاه اشرف به فعالين حقوق بشر
http://www.rahesabz.net/story/35516/

۳.بخش "درباره ما" سایت جرس
http://www.rahesabz.net/about/