اروپا هم فريبکار است، روزنامه جمهوري اسلامي

بسم الله الرحمن الرحيم
سه کشور انگليس , فرانسه و آلمان پس از اجلاس سران 8 کشور صنعتي ماموريت يافته اند تا ضمن مذاکره با جمهوري اسلامي ايران , توقف کامل و هميشگي چرخه توليد سوخت اتمي را به مسئولين ايراني تحميل کنند. اگرچه قبل از برپائي اجلاس « جي ـ 8 » هم اتحاديه اروپا با اتخاذ موضع وقيحانه اي انتخاب سياست « چماق و هويج » را رسما اعلام کرد , لکن پس از تشکيل اجلاس مزبور , سعي شده به اين سياست , يک بعد جهاني داده شود تا ديگر فقط يک طرح اروپائي قلمداد نگردد.
خوبست در موقعيت کنوني , مروري بر روند تحولات گذشته داشته باشيم تا به اين جمع بندي روشن برسيم که اتحاديه اروپا تا چه اندازه بيشرمانه در قبال ما عمل کرده است . انگليس , فرانسه و آلمان ابتدا خود را « ميانجي بيطرف » معرفي کردند و چنين وانمود ساختند که گويا در صدد رفع مشکل هستند ولي واقعيت اين بود که آنها جمهوري اسلامي ايران را « وجه المصالحه » قرار دادند و از اين طريق , مسائل و مشکلات خود با آمريکا را حل و فصل کردند.
دقيقا به همين دليل بود که هم در اجلاس خرداد ماه و هم در اجلاس شهريور ماه شوراي حکام , همين سه کشوري که خود را باصطلاح ميانجي معرفي مي کردند , پيش نويس قطعنامه ضدايراني را که آمريکا براي آنها تدوين کرده بود , ارائه کردند و با يک چرخش 180 درجه اي , دقيقا عليه جمهوري اسلامي ايران موضع گرفتند.
اين تجربه هاي تلخ به ما نشان داد که اروپا از خودش استقلال راي و استقلال عمل ندارد و در واقع نوکر حلقه به گوش آمريکاست و بخاطر حل مشکلاتش با آمريکا , دقيقا ايران را « وجه المصالحه » قرار داده و از واشنگتن در جاهاي ديگر امتياز گرفته است . بدين ترتيب چه دليلي دارد که باز هم به اين مثلث شوم , فرصت هاي تازه اي براي تامين اهدافشان بدهيم , در حاليکه دقيقا مي دانيم که آنها در مسير حل مشکلات خودشان با آمريکا , از اين فرصتهاي طلائي , نهايت سواستفاده را کرده اند و باز هم خواهند کرد.
اين 3 کشور در چارچوب توافقات تهران و بلژيک , تعهداتي در قبال ايران داشتند ولي امروزه ديگر از تعهدات آنها کمترين خبري نيست و تمايلي به يادآوري آن تعهدات هم ندارند. چرا چون بهره هاي مورد انتظار خود را برده اند و تاکيد بر تعهدات آلمان , انگليس و فرانسه دقيقا به منزله اثبات فريبکاري آنها خواهد بود.
عقل و منطق ايجاب مي کند که مسئولين پيگيري پرونده اتمي ايران صريحا با مردم سخن بگويند و صراحتا اعلام کنند که اين هر 3 کشور اروپائي , در صدد فريب دادن جمهوري اسلامي ايران بوده و از حسن نيت اضافي ما شديدا سواستفاده کرده اند. طبعا جملات تکميلي بايستي شامل اين نکته باشد که جمهوري اسلامي ايران اجازه و فرصت نخواهد داد که از حسن نيتش بيش از اين سواستفاده شود و مذاکره با هيئت اروپائي را صرفا در چارچوب فرصتي براي تبيين ديدگاههاي خود ارزيابي مي کند.
امروزه صفحات روزنامه ها و پايگاههاي خبري غرب , مملو از تبليغات ضدايراني در همين مقوله است که بايستي به هر قيمت ممکن يا با چماق يا با هويج ! ايران را به توقف غني سازي اورانيوم و نابودي کامل چرخه توليد سوخت هسته اي مجبور ساخت . مقامات واشنگتن که اين روزها اروپا را « سپر بلاي آمريکا » کرده اند , صراحتا درباره ضرورت نابودي تمامي تاسيسات و انهدام دستاوردهاي هسته اي ايران سخن بميان آورده اند و « محروم کردن ايران از فناوري هسته اي » را در دستور کار خود قرار داده و مي گويند « کشورهاي اروپائي و آمريکا تنها در پي متوقف کردن غني سازي اورانيوم از سوي ايران بمدت محدودي نيستند بلکه آنها قصد دارند برنامه غني سازي ايران را کاملا متوقف کنند. »
روزنامه گاردين چاپ انگليس در اين مورد مي گويد : « در توافق احتمالي , تهران بايد برخي برنامه هاي اتمي را که به پايان رسانيده , نابود کند. »
يک نکته ظريف در اين ميان اينست که ديگر حتي بحث بر سر جداسازي فعاليتهاي هسته اي به دو دسته صلح آميز و نظامي هم نيست بلکه اساسا غرب درصدد تحميل اين نکته است که ايران نبايستي وارد قلمرو تکنولوژي هسته اي شود و در واقع تکنولوژي اتمي , بايد يک « قلمرو ممنوعه » براي ايران تلقي گردد.
سئوال جدي در اين ميان آنست که چرا ما بايستي در موضعي قرار بگيريم که مخاطبين ما به خودشان جرئت بيان چنين مطالبي را بدهند حتي پذيرش ان پي تي هم , با چنين محدوديت ها و محروميت ها و ممنوعيت هائي ملازم نيست . در واقع غرب نه تنها سعي دارد آنچه را که از طريق استناد قوانين و مقررات بين المللي ميسر است , عملي سازد , بلکه حتي بالاتر از آن هم با اعمال فشار و جوسازي و شانتاژ سياسي ـ تبليغاتي , کشورهاي مستقل را از ورود به قلمرو تحقيقات اتمي براي هميشه محروم سازد.
حتي پذيرش بحث و مذاکره درباره اين مسائل هم تحقيرآميز است . ما در مذاکره با مخاطبيني که درصدد القاي چنين شبهاتي هستند , حتي اگر موضع متين و منطقي خودمان را هم تکرار کنيم , در واقع حقارت ناشي از ضرورت بحث در اين باره را پذيرفته ايم و حال آنکه ايران اسلامي در چارچوب ضوابط ان . پي . تي , حق طبيعي خود مي داند که در قلمرو علوم و فناوري صلح آميز هسته اي , به تحقيقات و فعاليت هاي خود ادامه دهد.

اين بدان معني است که حتي اگر ديگران هم به دلايل سياسي خاص و دشمني ذاتي با همه کشورهاي اسلامي , نخواهند حق ما را براي انجام تحقيقات اتمي و داشتن چرخه توليد سوخت اتمي , به رسميت بشناسند , اين امر به خودي خود وجود دارد و نکته اي نيست که چماق يا هويج اروپائي و آمريکائي بتواند , چيزي را در اين مقوله تغيير دهد.
اصل اعتراف اتحاديه اروپا به انتخاب شيوه چماق و هويج نشان مي دهد که آنها پذيرفته اند که حرفشان منطق ندارد و از روال منطقي نمي توانند اين حق مسلم جمهوري اسلامي ايران را ناديده بگيرند و يا آنرا از داشتن چنين حقي محروم کنند.
بحث « اعتمادسازي » نيز در اين مورد , يک مقوله دو طرفه است . اگر مخاطبين ما اصرار مي ورزند که بايستي اعتماد آنها جلب شود , بطور همزمان اعتماد ايران اسلامي نيز بايستي جلب شود و حال آنکه مخاطبين اروپائي ما هرگز در جهت اعتمادسازي حرکت نکرده اند. اين بدان معني است که اروپائي ها , يا لااقل سه کشور اروپائي انگليس , آلمان و فرانسه , فريبکارند و در مذاکره با آنها بايد اصل را بر عدم اعتماد گذاشت .